Abbas Kiarostami 1940-2016

The Wind Will Carry Us. The title of Kiarostami's film is from a poem by Forough Farrokhzad. Please click to enlarge the image.

Sohrab Sepehri
Address

“Where is the friend’s house?” asked the horseman just at dawn.
The heavens paused.
A wayfarer took the bright branch from his lips,
conferred it on the darkness of the sands,
pointed with his finger to a poplar tree and said,

“Just before that tree
there is a garden path greener than God’s dreams.
In it there is love as wide as the blue wings of true friendship.
You go on to the end of the path that takes up again
just beyond maturity,
then turn toward the flower of loneliness.
Two steps before the flower,
stop at the eternal fountain of earthly myth.
There a transparent terror will seize you,
and in the sincerity of the streaming heavens
you will hear a rustling.
High up in a pine tree,
you will see a child
who will lift a chick out of a nest of light.
Ask him,
“Where is the friend’s house?”

(trans. Jerome Clinton.)

The friend = God in Sufi tradition.



Sohrab Sepehri
Osoite

"Missä on Ystävän talo?" kysyi ratsumies aamun hämärässä.
Taivas pysähtyi.
Kulkija otti valonkorren suustaan, antoi sen hiekan pimeyteen
ja osoitti poppelia, sanoi:

"Ennen kuin tulet puun luo,
kääntyy lehväkuja, Jumalan unta vehreämpi.
Siellä rakkaus on vedensininen, ystävyyden levitettyjen siipien kokoinen.
Kulje sen kujan päähän, joka näkyy murrosiän jälkeen,
käänny sitten yksinäisyyden kukan suuntaan.
Kaksi askelta ennen kukkaa
seisahdu maan ikuisten kertomusten lähteelle.
Läpikuultava pelko valtaa sinut.
Kuulet kahinaa avaruuden virtaavassa avoimuudessa,
näet lapsen korkean kuusen latvassa, viemässä poikasta valon pesästä.
Kysy häneltä: Missä on Ystävän talo?"

– Sohrab Sepehri, runoelmasta Veden askelten ääni (1964)

Vain ääni jää. Runoja Iranista (suom. ja toim. Jaakko Hämeen-Anttila, WSOY, toinen laitos 2006) sisältää mm. Kiarostamin ja Sepehrin runoja.



سهراب سپهری
نام شعر : نشاني

"خانه دوست كجاست؟" در فلق بود كه پرسيد سوار.
آسمان مكثي كرد.
رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت به تاريكي شن‌ها بخشيد
و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:

"نرسيده به درخت،
كوچه باغي است كه از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است
مي‌روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ، سر به در مي‌آرد،
پس به سمت گل تنهايي مي‌پيچي،
دو قدم مانده به گل،
پاي فواره جاويد اساطير زمين مي‌ماني
و تو را ترسي شفاف فرا مي‌گيرد.
در صميميت سيال فضا، خش‌خشي مي‌شنوي:
كودكي مي‌بيني
رفته از كاج بلندي بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او مي‌پرسي
خانه دوست كجاست."